sjack weijden
https://www.facebook.com/officialpaulelstak/videos/966383683877436/
DJ Paul ElstakPagina leuk vinden
7 september ·
Stop de censuur. En stop met het verder beperken van onze vrijheid. Wij zijn tegen de spoedwet. We hebben nog veel vragen. Jij ook?
Word dan ook een waakhond en bewaak onze democratie.
Bewaak het vrije woord.
Bewaak onze menselijkheid.
WATCHDOGS Disinfection is een nieuw videokanaal waarin we bekende en onbekende mensen interviewen die zich uitspreken tegen het corona beleid van de overheid en de censuur in de media.
Je ziet hier een klein voorproefje/ trailer. Soon more!
Met o.a. Lange Frans, Tisjeboy Jay, Barry Altelaar, DJ Jean, Paul Elstak, Kristel Elstak, Bizzey, Egbert-Jan Weeber, Adèle van der Plas, Dorien Rose Duinker, Nadia Denise Duinker en natuurlijk Robert F. Kennedy jr.
Camera: Boris Jeremic
Regie: Dorien Rose Duinker
Montage: Tommy Parker
Boer zijn, een prachtige levenswijze!
Als boerendochter ben ik geboren en getogen op een boerderij met nog een oud Hollandse stal. Een stal waarbij de koeien in de winter aangebonden werden. Het hele gezin hielp altijd mee, een echt familiebedrijf. Mijn opa was dagelijks te vinden bij ons op de boerderij. Het was zijn lust en zijn leven en hij hoorde volledig bij ons gezin.
Wij waren de enige nog in onze omgeving die een oud Hollandse stal hadden. Om ons heen werd de schaalvergroting ingezet en was men al overgegaan op ligboxenstallen. Meer luxe en bewegingsvrijheid voor de koe, maar ook een vermeerdering van het aantal dieren.
Mijn ouders kwamen voor de keuze te staan, op deze voet door blijven gaan was geen optie. Als kind voelde ik de zorgen van mijn ouders feilloos aan. De strubbelingen, de spanningen, de vreemde mensen over de vloer waar mijn ouders steeds mee aan de keukentafel zaten.
Het was een lange aanloop voor mn ouders om ons te moeten zeggen:
We gaan verhuizen...
Mijn ouders besloten een maatschap aan te gaan met een andere boer en daardoor moesten wij verhuizen.
Alles wat vertrouwd en veilig voelde voor ons moesten we achterlaten.
Ik vond het nogal wat...
Ons vee werd naar de andere boer gebracht... De lege stallen die overbleven....
Voor ons hele gezin is het achteraf een goede keuze geweest. Mijn vader kon boer blijven en zijn land behouden. Maar daar hebben we als gezin wel een grote offers voor moeten brengen.
De boerderij waar mijn opa boer is geweest, mijn vader is opgegroeid en boer was en waar wij opgegroeid zijn, hebben we moeten opgeven...
We hebben in de jaren daarna op een andere plek een nieuw thuis kunnen maken met elkaar, al voelde het nooit helemaal meer zoals vroeger.
Ik ging me beetje bij beetje steeds vaker afzetten tegen het boerenleven. Je ouders iedere dag keihard zien werken om later alles waar ze voor gewerkt hadden, alles wat ze opgebouwd hadden weer te moeten zien opgeven.
Nooit op vakantie kunnen gaan.
En als er een dagje weg gepland stond, kon dat op het laatste moment zomaar ineens niet meer doorgaan omdat er dan bijvoorbeeld een koe moest kalven.
Ik stortte me in het stadse leven.
Verruilde mijn laarzen voor hoge hakken.
Ging tot diep in nacht stappen. Een bruisend leven in de stad, dat zag ik wel zitten! Winkels op loopafstand, werken in de horeca met veel mensen om me heen en veel gezelligheid.
Maar toch... Je kunt het meisje naar de stad halen, maar het boerenleven nooit helemaal uit het meisje halen. Ondanks dat ik me in de stad ook prima voel, voel ik me op het platteland echt thuis.
Ik leerde mijn man kennen, een boer. We gingen samenwonen op zijn boerderij, zijn getrouwd en hebben twee prachtige kinderen gekregen. Ons thuis. Een thuis waar we hard moeten werken, maar waar onze kinderen nu met net zoveel vrijheid op groeien als wij dat vroeger deden.
Ik geniet als ik de kinderen zie spelen, hutten zie bouwen, in de plassen zie stampen en dat ze zo vies worden van het spelen dat ze de kleren in de schuur uit moeten trekken voordat ze naar binnen mogen.
Dan denk ik vaak terug aan vroeger.
Maar tegelijkertijd zie ik dat wij nu zelf ook voor een opgave staan.
Welke toekomst kunnen wij onze kinderen geven? Welke keuzes zullen er gemaakt moeten worden?
Het is dus al vele jaren zo dat boeren gedwongen worden keuzes te maken door het beleid van de overheid. Keuzes die niet altijd beter zijn voor iedereen. Keuzes waarvan men achteraf pas kan zeggen of het de juiste was of niet.
Zoals de schaalvergroting waartoe boeren gedwongen werden om te kunnen blijven overleven, maar waarvan men nu vind dat dat een slechte keuze was.
Maar de boeren door deze gedwongen keuzes nu dus wel in deze huidige nijpende situatie zijn gebracht.
Steeds weer stippelt de overheid een weg uit voor de boer, maar worden er door diezelfde overheid talloze afslagen naar links en rechts gemaakt onderweg, waardoor boeren steeds weer naar een doodlopende weg geleid worden. Dat moeten stoppen!
We willen rechtdoor en op een rechte weg koers zetten naar de toekomst, zonder steeds maar weer een afslag te moeten nemen.
We worden al jaren gedwongen allerlei afslagen te nemen ten behoeve van de dure vervuilende westerse wereld. We worden erdoor opgeslokt.
Het is tijd dat die wereld haar eigen wegen maar eens aan gaat leggen en afslagen gaat nemen om ons heen, zodat wij koers kunnen zetten naar de toekomst.
Onze kinderen hebben een thuis. Een thuis waar ze zich veilig en vrij voelen.
Een thuis die we ze niet willen laten afnemen door wanbeleid van de overheid, waarbij boerengezinnen naar de financiële afgrond geleid worden.
We willen het beste en allermooiste voor onze kinderen en de generaties daarna.
Daar vechten we voor en daar strijden we voor!
En daar zullen we voor blijven strijden op wat voor manier dan ook en zolang als nodig!
Gepikt maar wel de waarheid.
