Ik zet de motor van mijn Zweedse vriend uit, pak m´n plastic tasje en loop binnen een paar passen een totaal andere wereld in. Priemende oogjes, rustend op de rand van allerlei goedkope, fel gekleurde Ali Express-mondkapjes, bijten zich in mijn mondkaploze gezicht vast.
Ik kijk rond en geloof nog steeds m'n ogen niet. Ik kan er maar niet aan wennen. Wat voor een fokking film is dit?! Deze heb ik eerder gezien, maar naar mijn weten speelde ik er zelf nooit een rol in. Nu speel ik de hoofdrol. Om me heen figureren de gezagsgetrouwen. Met een rebel als ik hebben ze niet veel op. Wel, het gevoel is wederzijds. De kloof groeit. Ook al doe ik m'n best om bruggen te slaan; het is tegen beter weten in...
Ik deponeer vier kiwi's in een plastic tasje. Rode bietjes volgen. Litertje jus d'orange, altijd lekker, vitamientjes. Naast me parkeert een vrouw haar winkelwagen. Ik probeer iets van haar gezicht te zien. Bijna onmogelijk. Dit is dus het resultaat van een kruising tussen acht maanden angstporno en een latent aanwezige angstfetisj. In haar winkelwagen ligt een kant-en-klaar maaltijd en een zak Chips. Paprika...
Elk gesprek over de Corona-maatregelen die ik met bekenden heb, eindigt bijna altijd in een 'ah, wat doen we eraan?' of 'we zien het wel...' of de absolute dooddoener 'tsja, we staan machteloos...' Ik maak me er zelf ook wel eens schuldig aan. Maar dan corrigeer ik mezelf inwendig altijd onmiddellijk. Wat machteloos?!
Als wij het niet doen, wie doet het dan?! Als niet nu, wanneer dan wel?!
We verstoppen ons achter besluiteloosheid, we berusten in onze apathie. Een mentale loomheid veroorzaakt door een combinatie van luxe en geestelijke overprikkeldheid. We zijn gezapige wezens geworden, toeschouwers van ons eigen leven, geen scheppers van onze eigen werkelijkheid. Buik vol, hoofd eveneens. Het leven als een 'rat race' van factuur naar factuur... Shit... is dit leven?
Bij de zuivelafdeling loopt een vrouw met een ruime boog om me heen. Alsof ik drager ben van een tikkende tijdbom genaamd 'Langzame en nare Dood'. Angst. Je kunt het voelen, proeven bijna. Zelfs de vla ruikt ernaar. Ik kijk de vrouw wat geïrriteerd na. Een signaaltje droppen. Komt niet aan...
Dan opeens, als vanuit het niets, duikt een jongedame van rechts op. Winkelwagens in de remmen. Een glimlach. Twee kanten op. 'Eindelijk iemand zonder mondkap!' hoor ik mezelf semi-brullen. De scène heeft iets weg van een geheime ontmoeting tussen twee geliefden. Verboden liefde. Vaak de meest vurige...
'Ja, ik dacht ook al!' glimlacht ze terug. Een mooie dame, maar zonder mondkap zoveel mooier. Even waan ik me in een compilatie van Romeo en Julia en Saving Private Ryan...
'Ah, we zien 't wel...' 'Wat kunnen we nou doen? Niets toch...' 'Het loopt wel los...' 'Het is maar tijdelijk...' Allemaal zoethoudertjes en excuses om niets te hoeven doen. Om niet in beweging te komen tegen deze overdaad van compleet achterlijke, ridicule regels die zo uit de dikke duim van Gates en Tedros lijken te zijn gezogen. Lijken... ja, daar hebben ze wel iets mee...
Laten we eerlijk zijn: alleen een dwaas ziet toch niet dat dit een zorgvuldig geplande, breed georkestreerde aanval op de menselijke psyche, het economisch bestel, op burgerrechten, waardigheid, vrijheid én mens-zijn is? Schijnveiligheid wordt geboden, veiligheid wordt met voeten getreden. Een orgie van leugens en misleiding.
Hoe kun je anders verklaren dat een, naar overheidszeggen, nieuw vaccin in recordtempo op de markt wordt gebracht voor een virus met een mortaliteitscijfer vergelijkbaar met de griep?
Is de haast zo groot en de urgentie zo hoog dat een amper getest vaccin straks in 7,3 miljard mensen gespoten moet gaan worden? Koste wat kost...
Vaccins met een productietijd van 10 tot 15 jaar hebben al veel schade tot gevolg. Vraag het de ouders van beschadigde en voor het leven verminkte kinderen... Vraag het Appie Osterhaus...
Maar nu, gaan we het niet in 15 jaar doen, maar binnen een jaar... En bijna niemand die daar vragen bij stelt? Niemand die luistert naar de noodkreet van duizenden artsen en wetenschappers die niet naar de pijpen van Gates en consorten dansen? Het is een experiment en u en uw kinderen zijn de proefkonijnen. De wereld is een levensgroot laboratorium geworden. Mengele zou er jaloers van worden.
Deze mensen, het zelfbenoemde establishment, gaat over lijken. Dat is geen theorie; dat zijn feiten, gestaafd door ontelbare voorbeelden in onze geschiedenis. Denk eens aan de 'blood for oil'-slachtoffers. De honderdduizenden doden, landen in puin, miljoenen ontheemden, migratiestromen... Voor commercieel en persoonlijk gewin... Valuta... Macht...
Het militair-industrieel complex zwaait de scepter over onze levens. Al eeuwen. Maar alleen omdat wij het toelaten. De pijlers, gefundeerd in ons collectief bewustzijn, gevoed met angst en egocentriciteit.
We maken onszelf kleiner dan we zijn. Daarom ontvouwt dit lot zich boven de hoofden van onze kinderen. Zij hebben dit niet verdiend.
Kinderen verdienen op te groeien in welzijn en vrijheid. Onbezorgd spelend, verankerd in het moment. Met een overheid die de voorwaarden schept voor die heerlijke onbezorgdheid. En nu, anno 2020, hebben wij een overheid die de hielen likt van Big Pharma. Een overheid die aan het lijntje van de globalisten loopt als een brave hond. Een overheid die doorspekt is met corruptie en bedrog. Een overheid die over de lijken van haar eigen burgers gaat in ruil voor persoonlijk gewin.
Vaccinatie... het toverwoord... de mantra van de gevestigde politieke orde en gesponsorde medici. Vaccinatie, uw ticket naar uw oude normaal. Uw entree tot een concert van uw favoriete artiest. Vaccinatie, de voorwaarde voor de lonkende kinderlijke onbezonnenheid. Vaccinatie, straks voorwaarde voor scholing en werk? Voor volwaardig burgerschap?
Volgens Hugo de Jonge wel. Je kunt het horen aan zijn woordkeuze. Soms expliciet, soms duidend. Tussen de regels door sijpelt de verplichting. Vrijheid in ruil voor een naald in je arm. Telkens weer. Iedere keer als Bill het nodig acht. Vaccinaties die de natuurlijke orde in je lichaam wijzigen. Met welke Bill de genetische code van de mens wil 'modificeren'... Een mooi woord voor veranderen. In wat is de vraag. Moeten we een incompetente computernerd laten sleutelen aan de wortel van ons mens-zijn?
De vraag is retorisch. Toch zullen de meesten van ons straks gewillig de mouw opstropen. Ongekend. Ongelooflijk.
Volwaardige deelname aan de maatschappij of überhaupt deelname, hangt binnenkort af van het nemen van dé vaccinatie? Dit is een regelrechte oorlogsverklaring aan de vrije wil, de parel van onze geest. De essentie ons bestaan. Onze vrije wil, zelfbeschikkingsrecht, vrijheid is volgens Hugo en de zijnen binnenkort verleden tijd. Dit kunnen en mogen we NOOIT accepteren. Dat is een overgave aan willekeur. NOOIT en zelfs dan NIET mogen we dat toestaan!
Het zou de overgave betekenen van onze waardigheid, van onze essentie en individualiteit.
De vaccinazi's rekenen niet op verzet. Ze kijken neer op het gewone volk. Ze rekenen op hun bereidwilligheid schijnveiligheid te accepteren in ruil voor hun vrijheid. Ze rekenen op uw lafheid, op uw domheid en naïviteit. Vandaar deze Blitzkrieg op uw gezonde verstand. Dag na dag, avond na avond, uur na uur. Een bombardement op uw gemoedstoestand om die te kneden naar hun beeld: die van een bangerik die buigt voor elke toekomstige eis van de NWO.
En als u alsnog besluit uw mouw op te stropen, doet u dat dan om de bijl te zetten in de wortels van dit mensonterende systeem. Weg ermee. Met al die marionetten van de Industrie; met al die jaknikkers zonder ballen. Weg met al die fraudeleuze mannetjes en vrouwtjes in nette kleertjes en keurig gecoiffeerde haartjes. Weg met de dragers van het Nieuwe Abnormaal.
Dat is uw plicht. Naar uw kinderen; naar uw God en naar uzelf.
Oh ja, de wc-papier was in de aanbieding...
Naar Mario Borzic